Pojęcie „sportu” w KL Auschwitz zostało wypaczone poprzez używanie tego określenia do stosowanych na masową skalę wycieńczających ćwiczeń połączonych z musztrą i śpiewem. Ta forma sportu, określana po powojennych relacjach jako pseudosport lub quazi-sport, była zwykle sposobem wymuszenia bezwzględnego posłuszeństwa i karania więźniów. Bywało, że pseudosport stosowano jako formę celowego upodlenia i fizycznego wycieńczenia całych grup więźniów, komand roboczych czy pojedynczych osób. Ta forma ćwiczeń fizycznych znana była niemal wszystkim więźniarkom i więźniom, maltretowane w ten sposób były również dzieci.

Na pseudosport składały się zwykle stosunkowo proste ćwiczenia gimnastyczne, jednak powtarzane wiele razy i przez wiele godzin, również w skrajnie niesprzyjających warunkach pogodowych, w deszczu, na mrozie lub w upale. Do tych najczęściej ordynowanych – odpowiednie komendy były wydawane oczywiście w obowiązującym w obozie języku niemieckim – należało padanie i powstawanie, przysiady, skłony, biegi, podskoki, kaczy czy niedźwiedzi chód, czołganie się, a nawet specyficzny taniec. Często wykonywaniu ich towarzyszyły szykany, przekleństwa i bicie przez więźniów funkcyjnych i esesmanów.